IMG_1542Sinds enkele weken gaat mijn (inmiddels) 3-jarige dochter naar de peuterspeelzaal. Waar ik eerst nog dacht dat deze plek er uitermate voor geschikt was om mijn dochter op weg te helpen in haar voorkeur om vooral zelf te gaan lezen en cijfers te herkennen, zie ik inmiddels in

dat dit https://www.acheterviagrafr24.com/a-quoi-sert-le-viagra/ vooral een heel goede plek is waar ze alles kan leren over sociale interactie en het maken van vriendjes en vriendinnetjes. Waar ze zich verder mee vermaakt op het dagdeel dat ze hier doorbrengt krijg ik via haar in ieder geval niet echt hoogte van, maar ik hoor wel met wie ze allemaal heeft gespeeld. En dat is ook super.

Ze zit in een groep met 14 kinderen en er zijn er inmiddels al een aantal jarigen geweest. Nietsvermoedend haal ik haar aan het eind van de ochtend op en terwijl ik met de andere papa’s en mama’s het lokaal binnenloop hoor ik mijn dochter al enthousiast roepen: “mama, kijk eens wat ik heb!” Glunderend houdt ze haar vuistje omhoog met daarin een gigantische lolly gemaakt van witte chocolade… massief! Serieus, het ding had angstaanjagende afmetingen! In mijn hoofd gingen alle alarmbellen af! Alles in mijn lijf schreeuwde naar haar: “nee, laat los! Niet opeten!”. Maar dat gezichtje hè.. Nog steeds licht in shock loop ik naar haar toe, geef haar een kus op haar met witte chocolade bedekte gezichtje en zeg rustig: “zo, dat ziet er lekker uit!”. Niks laten merken, nonchalant reageren.. “Ja”, zegt ze tevreden terwijl ze nog een hap neemt, ”we mogen het helemaal opeten hè?” Ik glimlach, antwoord niet en trek ondertussen haar jas aan. Terwijl ze enthousiast huppelend naast m’n fiets verteld met wie ze allemaal gespeeld heeft, verliest ze meer dan de helft van de chocolade-lolly.. Ze heeft het niet eens door en vraagt als we het huis binnen lopen “mama, mag ik een paar van die lekkere framboosjes?” Opgelucht antwoord ik “tuurlijk schatje, dat mag je altijd”.

× Chat via whatsapp!